Πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσω να κάνω......

Η ώρα είναι 6 το πρωί και για επαγγελματικούς λόγους βρίσκομαι γραφείο. Είπα λοιπόν στην ηρεμία που μου προσφέρει η νύχτα αλλά και οι μελωδίες του Δίεση να σκεφτώ και να γ΄ραψω κάποια πράγματ που θέλω να κάνω.....

Θέλω να κλείσω επιτέλους την τηλεόραση

Θέλω να βλέπω τους Φίλους μου πιο πολύ

Θέλω να βλέπω τα θετικά της ζωής πιο συχνά και πιο πολύ

Θέλω να κάνω τη γυναίκα μου να δει τη ζωή και με τα δικά μου μάτια

Θέλω να ασχοληθώ ακόμα πιο πολύ με το παιδί μου

Να προσέξω πολύ την υγεία μου

Να πηγαίνω για τρέξιμο με τον Κουμπάρο

Να ξεκινήσω σαξόφωνο

Θέλω να κάνω εκπομπή στο ραδιόφωνο

Θέλω να αρχλισω πάλι να γράφω κείμενα........

Θέλω να ζω......τΟΣΟ κακό είναι;

Ίσως πρέπει ο διαφθορέας να αρχίσει να διαφθήρει έναν νέο πατέρα λίιιγο κλαταρισμένο αλλά αρκετά δυαντό να δεχτεί τις αλλαγές και να βγει πιο δυνατός από αυτό.......

Είμαι ερωτευμένος με σένα....με το παιδί μας.....με τη ζωή......εσείς είστε η ζωή μου..

Κοιταξέ την πως ρερβίρει……

Σε μια καφετέρια με ανθρώπους άγνωστους μα τόσο γνωστούς….να προσπαθείς να διαβάσεις την ψυχή τους και αυτοί να σε αφήνουν….ίσως γιατί στις φλέβες τους κυλάει παρόμοιο γλυκό αίμα ή ίσως γιατί κρυφά στη ψυχή τους υπάρχει ο ίδιο φόβος…τον ειρμό μου κόβει συνεχώς η όμορφη και αισθησιακή παρουσία της σερβιτόρας…..αναρωτιέμαι…. Πως μπορώ να μιλώ τόσο πολύ για την ψυχή…και την ίδια ώρα να με αποσυντονίζει μια σάρκα,ένα κορμί; Ο Πόθος….η λαχτάρα…..η μυρωδιά…..ίσως το φεγγάρι να είχε ξυπνήσει έναν λύκο μέσα μου……….όποτε ερχόταν στο τραπέζι μας ένιωθα απότομα την αλλαγή από σκεπτόμενο άτομο σε….ακέφαλο…..και ένιωθα το βλέμμα μου να παίρνει το σχήμα το πεινασμένο….το σίγουρο….του σαρκοφάγου……δεν μιλάμε για έρωτα….αλλά….ένστικτα…. Όταν παραμιλούσα. Η Μαριαλένα δίπλα μου άκουγε τις ορέξεις μου…..όταν έφυγα σιγοτραγουδούσα Δεληβοριά……..Κοιταξέ την πως σερβίρει……πιο λευκή και απ’ την ποδιά της…..

Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς
Μουσική: Tom Waits
Πρώτη εκτέλεση: Φοίβος Δεληβοριάς

Κοιταξέ την πως σερβίρει, πιο λευκή κι απ' την ποδιά της
πως κρατάει ψηλά το δίσκο και την αξιοπρέπειά της
ροδανθός μες στα ρεμάλια και Θεά μες στους θνητούς
η παγίδα για να γίνεις πάλι χάλια...

Που ήδη νιώθεις σαν τον Κάγκνεϊ μπροστά στη Ρίτα Χεϊγουορθ
μες στην τσίκνα μιας υπόγειας ζωής
διερωτάσαι αν είναι μόνη, αν φοβάται, αν θυμώνει
θα σου δώσει κάποιο σήμα; Μείνε κιάλλο και θα δεις

Σε ρωτάει "Θα πιείτε κάτι;" και το ακούς σαν να 'ναι ποίημα
λες "Δεν ξέρω, ό,τι να 'ναι..όπως να 'ναι" θα 'ναι κρίμα
να στην πάρει κάποιος άλλος ενώ εσύ πρώτος αισθάνθηκες
του βυθού της τα κοράλλια
μα ίσως πάλι όλα αυτά
να είναι κόλπο για να γίνεις πάλι χάλια

Μα κι αυτή έχει ένα τρόπο, να σου αδειάζει το τασάκι σου
γελώντας με ένα αστείο που ποτέ δεν θα της πεις
και θες να φύγεις μα είσαι λιώμα, και στο σπίτι σου είναι ακόμα
αυτό το πέλαγο συντρίμμια της χαμένης σου ζωής
Ένα πέλαγος μπουκάλια και βιβλία και καπνός κι όλα όσα θες να γίνεις πάλι χάλια....

Όμως κι αυτή θα έχει πονέσει, κάποιος τύπος θα είν' στη μέση,
από αυτούς στα γυμναστήρια, στης έβγας τα πρατήρια
που θα την ήθελε πιο χάρτινη και πιο ξανθιά και πιο γυμνή
και βέβαια ποτέ δεν θα της είπε "Σ' αγαπώ"
Απλώς θα βρήκε κάποιαν άλλη από μιαν άλλη γειτονιά
και θα την άφησαν στα μαύρα της τα χάλια...

Απόψε φεύγει κάποιο τρένο, για ένα τόπο ωραίο και ξένο
αλλά εσύ πρώτη φορά νιώθεις πως όλα εδώ συμβαίνουν
Χριστός γεννάται σε ένα μήνα, κι ότι εύχεσαι ξεκίνα
όλα θα 'ναι πάντα μαύρα μα θα κρύβουν μια φωτιά
Κι αύριο εδώ θα είσαι πάλι αχ
μα επιτέλους θα της πεις ότι θες μόνο για εκείνη να είσαι χάλια....

Που είσαι Διαφθορέα;

Ξέρεις γιατί σε έφτιαξα;
-Εγώ σε έφτιαξα.
-Μα δεν υπήρχες πάντα!Θυμάμαι που ήμουν αγνός!
-Ήσουν αλλά.....
-με διέφθηρες.....
-το είχαμε μέσα μας Πέτρο......
-κι αν ήμουν καλύτερα αγνός;
-Όχι......δεν είναι κακό να με αφήνεις να βγαίνω έξω καμιά φορά......γιατί με κρατάς κλειδωμένο μέσα τόσο καιρό....άσε με λίγο έξω....θα σου κάνει καλό!
-Σε αφήνω.....
-Που..στη δουλειά??.....ΔΕΝ θέλω άλλο στη δουλειά.....θέλω να χορέψω...να κοιτάξω λάγνα.....να κάνω ωμό σεξ.....τι φοβάσαι;
-Τη μοναξιά όλα αυτά που λες είναι η στιγμή!
-Σε βλέπω...κρυφογελάς.....είσαι έτοιμος......το έχεις ανάγη κι εσύ έτσι;Πες τη φράση και θα είμαστε ένα......ΠΕΣ ΤΗ........ΕΛΑ!


ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΔΙΑΦΘΟΡΕΑ!

γιατί η διαφθορά είναι γλυκιά.....και εγώ επιστρέφω!

Καλημέρα Διαφθορέα

Το πρωί σηκώθηκα… κοίταξα στον καθρέπτη και ήταν ξύπνιος εκεί χαμογελαστός και με κοίταζε…Καλημέρα Διαφθορέα, του λέω, καλημέρα μάγκα, μου λέει χαμογελαστός. Τι τον ξύπνησε; Μια παλιά ιστορία που ξαναζωντάνεψε χθες. Την κοπέλα της ιστορίας θα την ονομάσουμε @.

Χθες το μεσημέρι γύριζα τις μάντρες για να βρω το διθέσιο κάμπριο που λαχταρούσε ο Διαφθορέας μέσα μου. Ένα mx-5 πράσινο, διθέσιο, κάμπριο με εκρού δερμάτινα καθίσματα και ξύλινο ταμπλό και τιμόνι. Είναι ένα όνειρο που θέλω να κάνω πραγματικότητα….και θα το κάνω! Γύρισα σπίτι απογοητευμένος καθώς κανένα από αυτά που είδα δεν ικανοποιούσε τα κριτήριά μου.

Έπεσα για ύπνο στο καναπέ της κουζίνας. Ένα γδούπος στο τζάμι με ξύπνησε…το κολλητάρι μου ήταν είχε έρθει να με πάρει να πάμε για καφέ σε μία καντίνα παραλίας που πρόσφατα άρχισε δουλειά η αδελφή μου. Εκεί συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να χαλαρώσω λίγο με τη δουλειά και να βρω τίποτα να ασχολούμαι. Η δουλειά να χαλαρώσει αποκλείεται, και γιατί γουστάρω αλλά και γιατί οι ρυθμοί είναι έντονοι…

Ενώ έπαιζα τάβλι με το κολλητάρι η αδελφή μου φωνάζει ότι πήρε η μάνα μου από το σπίτι και έχω ξεχάσει το κινητό εκεί. Λέω δεν πειράζει και αφού ήπιαμε τον καφέ μας καβαλάω το μηχανάκι μου και ξεκινάω για τη δουλειά. Δουλεύω και 7-9 κάθε απόγευμα! Στη δουλειά με πήρε η μάνα μου τηλέφωνο….έχεις μια αναπάντητη από το @... έτσι την είχα γράψει στο κινητό μου…

Η @ ήταν μαθήτρια μου πέρυσι. Εγώ σαν φοιτητής έκανα μαθήματα σε ένα φροντιστήριο και αυτή ξανάδινε Πανελλήνιες. Μην φανταστείτε 4 χρόνια μεγαλύτερός της είμαι. Με κυνήγησε τότε αλλά εγώ ήμουν σε σοβαρή σχέση και την απέρριψα…

Φέτος το Πάσχα τύχαμε στην ίδια παρέα….ο Διαφθορέας ξύπνησε…την Διάφθειρε…και εξαφανίσθηκε…η διαφθορά της κράτησε 1 εβδομάδα…χώρισε τη σχέση της και θέλησε σχέση μαζί μου…αλλά…

Μην σας τα πολυλογώ όταν γύρισα σπίτι της έστειλα μήνυμα… «Έλα, τι κάνεις; Χάθηκες» (είμαι κάφρος, εγώ χάθηκα). Η ώρα περνούσε και καμία απάντηση! Είπα και εγώ να πάω μια βόλτα…και δύο μην σου πω. Είχε πάρει και η κοπέλα της προηγούμενης ιστορίας και ήθελε να πάω να την δω οπωσδήποτε. Πήγα…κοκκινομάλα από ξανθιά…ήταν πολύ όμορφη…όταν με ρώτησε…της είπα… «ε…καλά είναι». Έκανε σχόλιο για τα μούσια μου. Της άρεσαν κατάλαβα. Να μας δείτε όλους μαζί…εμένα τον πρώην, που ήταν και συμμαθητής μου, την αδελφή του, που είναι κολλητές με αυτήν….ένα μπάχαλο. Αυτή μου έδινε λίγο παραπάνω σημασία και αυτός τσατιζόταν! Ρε γαμώτο πως μου ξέφυγε…τέλος πάντων αυτή την ιστορία την αφήσαμε…και οι χυλόπιτες καλές είναι. Τώρα είμαστε καλά φιλαράκια.

Γύρισα σπίτι και κοίταξα τον καθρέπτη. Απελπισμένο βλέμμα και ο διαφθορέας πουθενά. Αναπάντητη…ποιος είναι τέτοια ώρα αναρωτιέμαι…1 αναπάντητη κλήση…@. Παίρνω τηλέφωνο... το φρύδι μου ανασηκώνεται πονηρά! Pronto μου λέει… νιώθω περίεργα…κάτι ξυπνάει μέσα μου… καλώς τον Διαφθορέα. Σε δέκα λεπτά πήγα και την πήρα από τη δουλειά. Αρχίσαμε να μιλάμε… η Διαφθορά ξεκίνησε αμέσως…ΔΕΝ περίμενα καθόλου.

-@ τι θες από μένα;
-Τίποτα να δω τι κάνεις ήθελα…α δεν σου είπα τα ξαναβρήκα με τον πρώην μου
-Όλοι κάνουμε λάθη
-Είσαι τρελός…
-Ναι αλλά σ΄ αρέσει…
-….
-Όχι ρε γαμώτο…πάλι εγώ θα φταίω που θα τον χωρίσεις;
-Τι λες παιδί μου;
-Θες να μου πεις ότι τώρα με βλέπεις φιλικά;
-…
-Όταν κάνω αυτό τι νοιώθεις….(της πιάνω το χέρι με δύναμη)
Αναστενάζει…
-Δεν σε βλέπω φιλικά…μου λέει


Τότε την κολλάω στο τζάμι του αυτοκινήτου και αρχίζω να την σκανδαλίζω…της ψιθυρίζω στο αυτί ότι θέλω να την κάνω να μην κοιμηθεί το βράδυ…μου απάντησε ότι το έχω πετύχει…της ξεκαθαρίζω ότι δεν θέλω να χωρίσει και της χαδεύω τα πόδια…δεν προχώρησα…θέλω να την κάνω να λιώσει, να τη διαφθείρω, να χάσει το μυαλό της…
Ακολουθεί συνέχεια της ιστορίας… με το ξανθιά γαλανομάτα με ωραία πόδια διαφθαρμένη…όσο για το αν έρθει ή όχι ο έρωτας…εγώ εδώ θα είμαι…αλλά όπως λέει και ένας φίλος… Αν δεν μπαζώσεις δε χτίζεις… έτσι δεν είναι Νίκο;

Ψάχνω να βρω τον εαυτό μου….

Έχω να γράψω καιρό. Εκτός ότι δουλεύω σαν το σκύλο…δεν έχω και τίποτα να γράψω. Η τελευταία διαφθορά απέτυχε. Η κοπέλα ακόμα παίρνει τηλέφωνα, στέλνει μηνύματα… με θέλει….σαν φίλο της. Τι να το κάνω εγώ όμως; Την αποφεύγω διακριτικά…αλλά η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει έτσι κι αλλιώς η παρέα της. Πήρε τηλέφωνο τον κολλητό μου για να του μιλήσει λέει. Πήγε από το σπίτι του και άρχισε να ξεφυσάει και να λέει πόσο σημαντικός άνθρωπος είμαι για εκείνη και πως δεν το περίμενε και τέτοια. Στην αρχή δεν την πίστεψα…λέω κλασσική χυλόπιτα…αλλά κάθε μέρα τηλέφωνα, μηνύματα, msn… λέει αλήθεια. Ο έρωτας …μου πέρασε. Προς το παρόν δεν έχει τύχει κάτι καινούργιο. Δουλεύω πάρα πολλές ώρες από επιλογή μου αλλά ο Διαφθορέας γκρινιάζει μέσα μου…Του λέω υπομονή…Οπότε η διαφθορά της κοπέλα με το ψευδώνυμο «τουπέ» κλείνει εδώ. Είμαι πολύ κουρασμένος… ψυχικά και σωματικά αλλά έχω μάθει να μην βιάζομαι. Όσο για τον διαφθορέα μέσα μου…του έχω τάξει ένα πράσινο διθέσιο κάμπριο από τον επόμενο μισθό μου…και έχει ηρεμήσει…βασικά αυτός με έπεισε….

Ο διαφθορέας……

Ο ΔΙΑΦΘΟΡΕΑΣ, ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Όπως λέω και στην εισαγωγή, δεν μπορώ να πω ότι είμαι Διαφθορέας, Θα το ήθελα όμως. Η αλήθεια είναι ότι πείθω τους ανθρώπους να με ακολουθούν πιστά…αλλά ταυτόχρονα τους ακολουθώ κι εγώ. Η «διαφθορά» που υπηρετώ εγώ είναι γλυκιά. Είναι διαφθορά ζωής και δεν προκαλεί κακό όταν την βιώνεις με μέτρο. Είναι η φωνή που σου λέει να φας ένα γλυκό όταν δεν πρέπει, να πας για καφέ όταν έχεις διάβασμα, να βγεις όταν δουλεύεις την άλλη μέρα, να φλερτάρεις ενώ είσαι αλλού. Μικρές μικρές διαφθορές, που προσθέτουν λίγο αλατοπίπερο στη ζωή. Ένα από τα άτομα που έχω διαφθείρει πολύ, είναι η κολλητή μου η Σοφία. Την έχω εκπαιδεύσει με τέτοιο τρόπο, ώστε να αντέχει οποιοδήποτε άντρα πάνω στη γη…άρα και εμένα. Συνηθίζει να μου λέει ότι δεν παλεύομε και ότι καμιά γυναίκα δεν θα με αντέξει. Η ατάκα που πιάνει στη Σοφία για να την πείσω να κάνουμε μια τρέλα είναι «Καλά, τι θα λες στα παιδιά σου;». Πιστεύω ότι η ζωή είναι ένα βιβλίο με μικρές όμορφες ιστορίες, ή αν θέλετε, ένα blog με μικρές όμορφες ιστορίες! Από μικρός θυμάμαι να ακούω ιστορίες και προβλήματα ανθρώπων. Μου ανοίγονται μόνοι τους όπως ανοίγουν τα όστρακα στον ατμό. Εγώ απλά κάθομαι ακούω, και μετά…..μιλάω…..Ο φίλος μου ο Νίκος το είχε παρατηρήσει αυτό στο λύκειο. Όπου καθόμουν μαζευόταν κόσμος και….μου έλεγε τα προβλήματά του και τις σκέψεις του….Αν ο Θεός μου έδωσε το κλειδί για να ανοίγω τις καρδιές των ανθρώπων, τον Ευχαριστώ πολύ. Είναι το πιο όμορφο και πολύτιμο δώρο και δεν το αλλάζω με τίποτα!

Χθες το μεσημέρι έπεσα για ύπνο… κάποια στιγμή κόσμος μαζεύτηκε σπίτι μου. Ο κολλητός μου ο Νίκος, ο Κάκος, εγώ και η αδελφή μου βρεθήκαμε στη κουζίνα να πίνουμε φραπέ (η γιόκο τσόκο όπως είπε ο Κάκος τον καφέ που έφτιαξε η αδελφή μου λόγω του ότι έβαλε πολύ γάλα μέσα) και να λέμε βλακείες. Όλοι έλεγαν τα προβλήματά τους. Η αδελφή μου έχει παράπονα από τη σχέση της γιατί είναι πολύ εγωιστής και δεν εκδηλώνετε όσο αυτή θα ήθελα και επίσης ισχυρίζεται ότι την έχει σε δεύτερη μοίρα αφού σε πρώτη έχει την πολιτική! Ο Κάκος μόλις χώρισε την κολλητή της αδελφής μου (τυχαίο αυτό ούτε εγώ τον γνώρισα από αυτήν ούτε ο Κάκος τη γνώρισε από εμένα, είπαμε Χανιά) και παίζει με μηνύματα με τη μία χορεύτρια που είχαμε χορέψει την προηγούμενη βδομάδα και ήθελε τη γνώμη μου. Όσο για τον Νίκο; Δεν ξέρω τι να πω. Λαχταράει τη διαφθορά αλλά φοβάται τις συνέπειες. Δεν τον κατηγορώ, το έχω περάσει κι εγώ και ξέρω. Είχε τη δυνατότητα να διαφθείρει την μικρή από τις δυο Βελγίδες. Το ήθελε. Εγώ προσπάθησα να τον πείσω. Αν ήθελα μπορούσα. Αλλά….κάποιες φορές πρέπει να διαφθείρουμε μόνοι μας τον εαυτό μας. Να κάνουμε διάλογο με το μυαλό μας και να το πείσουμε. Είναι όπως όταν έχεις βάλει πολύ πρωί ξυπνητήρι, αυτό χτυπάει και εσύ πείθεις το μυαλό σου ότι είναι Κυριακή και δε δουλεύεις ή ότι έχεις ξυπνήσει και ετοιμάζεσαι ενώ εσένα σε έχει πλακώσει το στρώμα!

Όλοι λοιπόν μου έλεγαν τα προβλήματά τους, και εγώ…να ακούω και να γκρινιάζω…δεν υπάρχει στόχος. Δεν υπάρχει σεβντάς. Μην ανησυχείτε όμως…κάτι μου λέει πως θα επιστέψω με νέες περιπέτειες ….υπήρχε μια επικοινωνία στο msn την οποία θα δημοσιεύσω όταν πάω σπίτι. Δεν βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα. Οπότε, θα τα πούμε σύντομα, είτε με καινούργια πρόσωπα….είτε με παλιά. Είτε σαν διαφθορέας…..είτε σαν διαφθαρμένος………

Όσα δε φτάνει η Αλεπού...

Χάθηκα το ξέρω. Ήταν ένα δύσκολο Σαββατοκύριακο…. Από την «γνωστή» μετά το μήνυμα ούτε φωνή ούτε ακρόαση! Συναντηθήκαμε βέβαια…τυχαία…καλά το τυχαία στα Χανιά της Κρήτης δεν είναι καθόλου τυχαία. Τυχαίο είναι να βγεις και να ΜΗΝ συναντήσεις κάποιον! Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τελευταία φορά έγραψα Παρασκευή πρωί. Ομολογώ ότι η διάθεσή μου από τότε δεν άλλαξε και πολύ. Σήμερα νιώθω πιο ζωντανός! Παρασκευή μεσημέρι… σχολάω και βυθίζομαι στην αγκαλιά του Μορφέα… με ξυπνάει το τηλέφωνο…ήταν ο φίλος που κυκλοφορεί με τις Βελγίδες; Μου λέει κάτι για παραλία το βράδυ και φωτιά και κιθάρα κτλ. Του λέω μέσα, τηλεφωνώ στο Νίκο το κολλητό μου και το κλείνουμε. Το τηλέφωνο βουβό!! Δεν είχε πάρει. Και για να μη σας κρατάω και αγωνία…ούτε έχει πάρει μέχρι σήμερα…Λοιπόν πάμε το βράδυ στο Σταυρό (περιοχή Ακρωτηρίου 15 χιλιόμετρα από το κέντρο). Χάρηκα που ήμουν πάλι στα πάτρια εδάφη. Στο Σταυρό πέρασα όλα μου τα καλοκαίρια μέχρι και τα δεκαέξι μου χρόνια. Εκεί έχω κάνει όλες μου τις τρέλες. Πράγματα που τώρα ίσως φοβάμαι να κάνω….όπως λέει και το τραγούδι…. «τα πιο μεγάλα πράγματα…τα έκανα παιδί…». Κέφι υπήρχε. Ήταν μαζί μας και η αδελφή της Ελληνοβελγίδας…πολύ καλό κομμάτι, το φαί του Νίκου. Όταν ο κολλητός μου ο Νίκος έπιασε την κιθάρα… το κέφι μου έκανε περίπατο. Και δώσε «μοναξιά μου όλα», «οι παλιές αγάπες πάνε στο παράδεισο» και τραγούδια για να τη κόψεις άνετα τη φλέβα. Κάποια στιγμή με κατάλαβε…γυρνάει και μου λέει… να σταματήσω; Την παλεύεις; Έπρεπε να του εξήγησα ότι αυτή η μελαγχολία που νιώθω με κρατάει ζωντανό….και ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να βιώνουμε όλα μας τα συναισθήματα… σωπαίνει λίγο σκύβει το κεφάλι… βάζε τα δάχτυλα στη κιθάρα και λέει με σιγανή φωνή «ότι αξίζει πονάει… και είναι δύσκολο…» Αυτό ήταν…ίσως και να είχε καταλάβει…αλλά δεν είναι έτοιμος ακόμα… αλλά αυτή είναι μια ιστορία που θα πούμε μια άλλη φορά! Η ώρα ήταν 4 και εγώ δούλευα στις 6 και μισή. Σαν ξενέρωτος πια που έχω καταντήσει λόγο δουλειάς….αποχώρησα για να πάω για ύπνο. Το Σάββατο στη δουλειά πέρασε γρήγορα αν και ήμουν άυπνος. Όταν σχόλασα έπεσα για ύπνο. Κάποια στιγμή χτυπάει το κινητό…πετάγομαι….λέω μήπως; Μπααα σκέφτομαι….ήταν ο δάσκαλος χορού…ρωτούσε αν ήθελα να χορέψω το Σάββατο….όταν του είπα ναι παραξενεύτηκε….συνήθως τα Σάββατα αλήτευα και το ήξερε. Αλλά αλήτευα με αυτήν μιας και με τους φίλους μου λίγο πολύ ο καθένας είχε μια δουλειά ή μια γκόμενα ή μια άλλη παρέα να κουμαντάρει. Εκείνη τη μέρα δεν μπορούσε κανείς να βγούμε. Οι συμφοιτητές μου στους τόπους του για καλοκαίρι….ακόμα και η καλύτερη μου φίλη η Σοφία που την έχω διαφθείρει αρκετά για να με αντέχει έπρεπε να πάει στο σπίτι της για να δει τους γονείς της (είναι από το Πύργο Ηλίας αλλά επειδή δεν μπορεί χωρίς εμένα…δεν θα αφήσει ποτέ τα Χανιά.). Ο Κάκος είχε υπηρεσία και οι τετράδα μας, τα κολλητάρια μου. Ο ένας με γκόμενα, ο άλλος με γκόμενα, και ο άλλος με τη βελγίδα γκόμενα, κι εγώ…κανόνισα να χορεύω. Είμαι τόσο γκαντέμης όμως που πήγα στο ξενοδοχείο, έβαλα τη στολή μου γεμάτος όρεξη να βγάλω τη κακή ενέργεια…..και μας λέει ο υπεύθυνος… παιδιά συγγνώμη….έγινε κάποιο λάθος…άκυρη η βραδιά….Τουλάχιστον πληρωθήκαμε. Ένα ένα τα γεγονότα, έθαβαν τον διαφθορέα μέσα μου. Αν και το μυαλό είχε εγκαταλείψει οι ορέξεις του σώματος καλά κρατούσαν! Πήγα σπίτι και κοιμήθηκα από τις 11 και μισή. Μου βγήκε και όλη η κούραση οπότε…Κυριακή πρωί κανονίζω να πάω για φαγητό και μπάνιο με τον Κάκο. Περάσαμε καλά. Αφού φάγαμε το ψαράκι μας, πήγαμε για μπάνιο στο Ήλιος και Άμμος. Εκεί μαζεύονται όλοι οι Χανιώτες και μετράνε τους κοιλιακούς τους και όλες οι Χανιώτισσες και δείχνουν τους κώλους τους. Οι κώλοι καλοί ήταν…αν και το να βλέπεις διαφέρει από το να πιάνεις… «Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο…» δε λένε; Εκεί που κουνούσα τα ζάρια με μανία προσομοιώνοντας μια μαλακία…ήρθε….σταματάει από πάνω μου. Εγώ πολύ χαλαρός (δεν το έπαιζα, ήμουν) ανοίγω κουβέντα πως περνάτε κτλ. Αυτή; Λες και της είχα σκοτώσει την οικογένεια…με μούτρα, με λίγα λόγια και πολύ αμηχανία. Ούτε εγώ να της είχα ρίξει τη χυλόπιτα. Για λίγο νοστάλγησα το γέλιο της και το πόσο λάμπουν τα μάτια της όταν γελάει. Με ένα «τα λέμε» που της είπα….ξενέρωσα. Αυτό ήταν. Πήγε στο μπαρ και άρχισε να κουνιέται και να χασκογελάει με κάτι κότες. Αυτή τη γυναίκα ήθελα; Μια γκόμενα γεννημένη μέσα στο χρήμα και στη χλιδή, που γυρνάει μόνο στα Τρέντι μέρη για να κάνει πασαρέλα και να χτυπιέται… χωρίς στόχους και όνειρα….μόνο ταξίδια και ρούχα; Ξέρω τι σκέφτεστε. Ότι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Και έτσι να είναι. Πες ότι τα φτιάχναμε. Πόσο θα άντεχα μόνο τα ξένα τα μπαράκια και τα κλαμπ; Εντάξει πάω και σε αυτά….το αίμα μου όμως είναι Ελληνικό. Το ρε ματζόρε είναι στη φλέβες μου, όταν είμαι στη πίστα είμαι στο φυσικό μου χώρο. Είμαι ένα μορφωμένο σκυλί της νύχτας που στο αμάξι του ακούει ροκ…Το θέμα είναι ότι την ερωτεύτηκα για τις όμορφες στιγμές που πέρασα μαζί της. Θα ήταν ωραίο να είχα καταφέρει να τη διαφθείρω. Να την έκανα να τραγουδάει Διονησίου στο μπάνιο της…και ξέρετε και κάτι άλλο; Θα μπορούσα να επιμείνω…αλλά…..δεν μου βγαίνει άλλο.

Το μήνυμα της διαφθοράς!

Χθες, η μέρα μου φάνηκε πολύ διαφορετική. Ένιωθα ότι είχα πετάξει ένα μεγάλο βάρος από επάνω μου αλλά δεν είχα πια εκείνη την ανυπομονησία! Θα πάρει; Πότε θα πάρει; Πότε θα τη δω; Καθώς δούλευα χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο δάσκαλος χορού μου. Με ρώτησε αν ήθελα να χορέψω και χθες! Σκέφτηκα ότι ίσως ήταν μια πολύ καλή ιδέα για να ξεχαστώ αν και το σώμα μου το έχω πολύ ταλαιπωρήσει τον τελευταίο καιρό! Έκλεισε… μετά παίρνω τηλέφωνο τον κολλητό μου και του λέω τα νέα της εξομολόγησης. Μου λέει ότι έχω πολύ θάρρος. Εγώ απόρησα… πιστεύω ότι πρέπει να είναι η ζωή…γεμάτη πάθος αγάπη και πόθο. Όσο μου ανέλυε τις σκέψεις του εγώ σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή πρέπει να του δώσω λίγο από τη διαφθορά μου. Εντάξει την έχω χάσει τώρα…. αλλά θα την ξαναβρώ που θα πάει! Κι αυτό το παιδί τόσο αγνός… ίσως για αυτό είναι ο καλύτερος φίλος μου… ο αδελφός μου… κρατάμε τις ισορροπίες! Με πήγε καπάκι από τη δουλειά σε μια παραλία. Ξάπλωσα το κουρασμένο μου κορμί σε μια ξαπλώστρα και κοιμήθηκα! Άρχισα να μελαγχολώ… η πρώτη μέρα χωρίς αυτήν…σκέφτηκα. Τόσο βαρετά…κάθε τόσο κοιτούσα το κινητό μου. «Θα σε πάρω εγώ!» τα τελευταία της λόγια. Στη παρέα ήρθαν δύο κοπέλες με έναν φίλο μου. Ελληνοβελγίδες ήταν. Αυτός κάτι είχε με την μια. Η άλλη ήταν μια ζουμερή ελκυστική παρουσία! Το μάτι έδωσε σήμα στον ασυνείδητο και ξύπνησε τον διαφθορέα! Άρχισα την προσέγγιση… Το κορμί της με είχε μαγέψει. Την επεξεργαζόμουν από πάνω μέχρι κάτω… ο τρόπος που μιλούσε σπαστά ελληνικά… με ξεσήκωνε με όλους τους δυνατούς τρόπους. Μου μιλούσε και στο μυαλό μου φανταζόμουν τον τρόπο και τον τόπο που θα την ακουμπούσα! Η προσέγγιση μου πάντα είναι ευγενική και κομψή…ανταποκρινόταν στο χιούμορ μου… κάποια στιγμή το σταμάτησα . Ξέρετε γιατί!

Πήγα σπίτι για να ετοιμαστώ για το χορό. Πάλι θα χόρευα με το φίλο μου τον Κάκο και τις δύο κοπέλες. Πήγα ξυρίστηκα , ετοιμάστηκα…. Η ετοιμασία για το χορό είναι σαν μια ιεροτελεστία. Άσπρο πουκάμισο, μαύρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι, άσπρο φανελάκι, μαύρο φανελάκι, την στολή (ή βράκα όπως τη λέμε εδώ), το σαρίκι για το κεφάλι και τα άσπρα καλογυαλισμένα στιβάνια μου οι μπότες δηλαδή. Έβαλα και το γυαλί, έβαλα και Μακρόπουλο στο αμάξι και έφυγα με όρεξη. Πήγα στο σημείο συνάντησης των χορευτών για να φύγουμε όλοι μαζί. Για πρώτη φορά έφτασα στην ώρα μου. Ήμουν μόνος… αναρωτιόμουν που να ήταν… το κινητό χτύπησε… η ώρα 8:40. Μήνυμα…παγώνω.

«Ήθελε πολύ θάρρος αυτό που έκανες. Απλά νοιώθω κάπως άβολα. Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. Πιστεύω ότι πρέπει να απομακρυνθούμε λίγο γιατί δεν βοηθάει την κατάσταση. Θα προσπαθήσω να μην σε αιφνιδιάζω όπως έκανα συνήθως γιατί σε νοιάζομαι και σέβομαι τα συναισθήματα σου. Πρέπει να το πάμε πιο χαλαρά και βλέπουμε. Αυτό που με στενοχωρεί πιο πολύ πέρα από ότι χάθηκε μια πολύ καλή φιλία είναι ότι αναγκάστηκες να απορρίψεις καταστάσεις. ANY WAY θα δείξει.»

Δεν πρόλαβα να τελειώσω το διάβασμα του μηνύματος και πήρα τηλέφωνο. Είμαι βλάκας. Ο διαφθορέας θα πήγαινε να χορέψει και θα απαντούσε μετά! Τι σκεφτόμουν; Μάλλον ήθελα να την ακούσω. Το σήκωσε κάπως διστακτικά. Με άκουσε πολύ χαλαρό και ηρέμησε. Της είπα να μην αγχώνεται. Μου είπε πως δεν το κάνει. «Θέλω να παίρνεις όποτε το αισθάνεσαι και εγώ δεν θα το παρεξηγώ» της λέω. Κάνει πλάκα λέγοντας ότι θα πάμε βόλτα Ρέθυμνο για να μου θυμίσει εκείνη την απίστευτη βραδιά δυο μέρες πριν που γέμιζε με το γέλιο της το αυτοκίνητό μου. Συνεχίζω και εγώ το χιούμορ. Μιλάω και με τη φίλη της! Μετά ξανά μαζί της…Το κλείνουμε…θα τα πούμε της λέω…ΔΕΝ θα γίνει δικιά μου. Είναι δύσκολα τα πράγματα παιδιά. Εγώ όμως θα προσπαθήσω. Αλλά όχι απελπισμένα και ρίχνοντας τον εγωισμό μου. Δεν θέλω λύπηση….λίγο αγάπη θέλω!

Οι χορευτές έφτασαν μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Είχα κέφι μόνο και μόνο που την άκουσα. Τις σκέψεις μου μπλόκαρε το αβυσσαλέο ντεκολτέ της χορεύτριας…το κουτί με τις ατάκες άνοιξε….τι ηλίθια κοπέλα;….εγώ λατρεύω τις έξυπνες… αλλά ο διαφθορέας έχει άλλα κριτήρια εκτός εξυπνάδας. Πολύ σπάνια εγώ και ο διαφθορέας μέσα μου έχουμε συμφωνήσει… μία από αυτές τις σπάνιες φορές είναι Εκείνη.

Η βραδιά ήταν πολύ κουραστική… πιο πολύ λόγο ζέστης και το ότι η Κρητική φορεσιά είναι από τσόχα ΔΕΝ βοηθούσε καθόλου. Η κούραση δεν βοήθησε να μην την σκέφτομαι. Η χαζή χορεύτρια μια ασχολιόταν μαζί μου μια όχι. Το μόνο που με συγκίνησε πάνω της τη χθεσινή βραδιά…ήταν οι κραδασμοί από το στήθος της.
που ένιωθα στο χέρι μου πάνω στον ώμο της καθώς χορεύαμε πεντοζάλη.

Καθώς γυρίζαμε, στο αμάξι ακούγαμε ραδιόφωνο. Ένα τραγούδι μου χάλασε όλο το βράδυ μου.
Σ' έχω ώρες-ώρες μα το θεό τόσο πολύ ανάγκη πού τρέχουν απ' τα μάτια μου θάλασσες και πελάγη.
Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή αν έχεις τον θεό σου πού κρέμομαι απ' τα χείλη σου κι είμαι στο έλεος σου.
Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι πού καίγομαι και λιώνω που μ' έκανες και σ' αγαπώ και τώρα μαραζώνω. Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου μες του μυαλού τα υπόγεια αχ πόσα θέλω να σου πω μα δεν υπάρχουν λόγια.
Ανάθεμά σε, δε με λυπάσαι πού καίγομαι και λιώνω πού μ' έκανες και σ' αγαπώ και τώρα μαραζώνω……

Η αρχή μια διαφθοράς…

Είναι 7:34 πμ. Είμαι στο γραφείο μου και κανονικά θα έπρεπε να είμαι έξω στην παραγωγή. Αλλά, με τόσες τσικουδιές που ήπια χθες το βράδυ και τέτοιες εξελίξεις…. Πώς να μην γράφω εδώ! Χθες το τηλέφωνο χτύπησε πάλι… όταν είδα το όνομά της στην οθόνη ένιωσα πάλι αυτή τη χαρά… τη ζεστασιά! Απέρριψα την κλήση όπως της είχα υποσχεθεί την προηγούμενη μέρα…μετά από λίγα δευτερόλεπτα την πήρα πίσω. Γελούσε, μου λέει τελικά μου το έκλεισες ε; Γέλασα και άρχισα τα γνωστά… «που γυρνάς;» της λέω. Για σαφάρι στα Θοδωρού μου λέει για να πιάσω κανένα Κρι Κρι. (Τα Θοδωρού είναι μια μικρή βραχονησίδα έξω από το Πλατανιά που είναι προστασία της άγριας φύσης και ειδικά των Κρι Κρι , αγριοκάτσικων από τη Κρήτη που είναι υπό εξαφάνιση). Γέλασα πολύ με αυτή την ατάκα της αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι δεν έλεγε και τόσο ψέματα! Είχε νοικιάσει ένα θαλάσσιο ποδήλατο, είχε πάρει και το κινητό της, και πήγε στα Θοδωρού και άρχισε τα τηλέφωνα!! Δεν παίζεται! Μου λέει, έλα για μπάνιο… της λέω έρχομαι….σκέφτομαι το τραγούδι «Κάτι γίνεται εδώ….το άρωμά σου με σέρνει….τι να σου κάνω και εγώ είμαι ένα δέντρο που γέρνει!». Την είδα πάλι… συνειδητοποίησα ότι αυτός ο έρωτας δεν είναι μόνο πλατωνικός… δεν χόρταινα το κορμί της, τον αέρα της, άρχισα να την παρατηρώ καλύτερα … έψαχνα να βρω όμορφες ατέλειες πάνω στο κορμί της. Κάποια ελιά της, ένα σημάδι της, την επεξεργαζόμουν από κάτω μέχρι πάνω και όταν σταμάτησα στο στήθος της…πήρα μια βαθιά ανάσα και έκανα μια βουτιάστη θάλασσα! Ήταν 7 περίπου. Στις οχτώ χόρευα σε ένα ξενοδοχείο με τον φίλο μου τον Κάκο. Της είπα να έρθει αν θέλει… είχα ξεφύγει…ήθελα να τη βλέπω συνέχεια. Γιατί χρησιμοποιώ αόριστό; Θα το μάθετε μετά. Είχα καιρό να χορέψω, η καινούργια μου δουλειά δεν με βοηθάει λόγω ωραρίου αλλά ήθελα να χορέψω σαν τρελός! Ειδικά όταν είσαι ερωτευμένος πάνω στη πίστα νομίζεις ότι πετάς! Ο ενθουσιασμός μου κράτησε μόνο τη πρώτη μισή ώρα. Σε κάθε διάλλειμα κοιτούσα το κινητό μου με την κρυφή ελπίδα ότι θα έρθει! Συνειδητοποίησα ότι ο διαφθορέας αρχίζει να πεθαίνει μέσα μου, όχι λόγω του αθεράπευτου ρομαντισμού μου αλλά... Η βραδιά εξελίχθηκε κανονικά. Μια χορεύτρια ξύπνησε για λίγο τον διαφθορέα μέσα μου χρησιμοποιώντας τις ζουμερές καμπύλες της. Οι ατάκες ακολουθούσαν η μία την άλλη. Ο διαφθορέας μέσα μου την κοιτούσε με εκείνο το βλέμμα το πεινασμένο που σε μερικές γυναίκες αρέσει! Αλλά όχι σε αυτήν! Ξέρετε σε ποια! Ο Κάκος σαν καλός φίλος και μαθητής… άρχισε την προσέγγιση στην άλλη χορεύτρια! Θαύμασα τη χαλαρότητα και τη φυσικότητα που του έδινε η καθαρή σκέψη. Έχει μόλις χωρίσει από την σχέση του. Εγώ συχνά πυκνά την σκεφτόμουν… οπότε έχανα και κέρδιζα το παιχνίδι συνεχώς! Η ώρα 11 και τέταρτο. Κοίταξα για τελευταία φορά το κινητό μου. Τίποτα! Άρχισα να γράφω μήνυμα. Εδώ ένα πτώμα. Πως περνάτε εκεί; Απάντηση. Η γνωστή προστακτική… έλα Λουξ. (περιοχή με καφετέριες στο λιμάνι των Χανίων). Την πήρα τηλέφωνο. Της είπα ψέμματα ότι δεν θα πάω… αφού έβγαλα τη στολή μου και έβαλα τα ρούχα μου πήγα… μου έκανε χώρο δίπλα της. Καθώς καθόμουν… κοιτούσα το ντεκολτέ της και μετά τα πόδια της. Αυτά τα σορτσάκια σκέφτηκα, και αφού πήρα χαλαρό ύφος της λέω. Ζεστάθηκες και μου γδύθηκες σήμερα; Συνειδητοποιώ ότι της έκανα σκηνή ζήλιας. Το πήρε για αστείο…μα αστείο ήταν…αν ήταν κοπέλα μου θα το έλεγα σαν αστείο για να ακουστεί αυτό που θα ήθελα πραγματικά να πω. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη… κι εγώ καθόμουν εκεί έπινα τις τσικουδιές μου… και σκεφτόμουν. Ξαφνικά λέει … πάω il Nostro θα έρθει κανείς; (Γνωστή τρέντι καφετέρια στη περιοχή κου καπί. Πέντε λεπτά με τα πόδια από εκεί που καθόμασταν). Εγώ είπα όχι. Και έκατσα να βυθιστώ στο αλκοόλ. Μια φίλη της με ρώτησε τι έχω… της λέω "δεν ξέρεις;"…μου λέει "όχι" με απορία… συνειδητοποιώ πόσο καλά το είχα κρύψει….της ανοίγω την καρδιά μου… δεν ξαφνιάζετε αλλά δεν φρικάρει κιόλας. Λέει ότι με καταλαβαίνει, λέει ότι έχει πάθει το ίδιο… λέει….. ότι δεν ξέρει τι να προτείνει…. Λέει λέει λέει…. Τα παίρνω στο κρανίο και….πάω να τη βρω…..Την πήρα τηλέφωνο και της είπα ότι πρέπει να μιλήσουμε… λέει έρχομαι αμέσως. Μετά από λίγο μπαίνει στο αμάξι… την κοιτάω να είναι στο κόσμο της γελαστή και χαρούμενη και να παίζω στο μυαλό μου το σοκ που θα πάθει στα επόμενα λεπτά. Εκείνη τη στιγμή ευτυχώς, ξύπνησε ο διαφθορέας μέσα μου. Γούσταρα που θα την αιφνιδίαζα. Εκείνη τη στιγμή ένιωθα ζωντανός. Ένα πονηρό χαμόγελο στόλισε τα χείλι μου. Της είπα ότι δεν μπορώ να τη δω φιλικά ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της, ότι δεν μπορώ να το σταματήσω κι όλα όσα αισθανόμουν. Είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό χωρίς να με σταματάει και χωρίς να αποκλείει τίποτα. Έλεγε συνέχεια ότι δεν το περίμενε και ότι όλα θα είναι διαφορετικά από εδώ και πέρα. Συμφώνησα…την άφησα να το δουλέψει στο μυαλό της… να δει πως θα είναι 2-3 μέρες χωρίς εμένα αφού τις τελευταίες τρεις βδομάδες είμαστε κάθε μέρα μαζί και όλη μέρα στα τηλέφωνα! Θα της λείψω άραγε; Εμένα πάντως,… ήδη… έφυγε λέγοντας «θα σε πάρω εγώ». Το ξέρω ότι δεν θα ακούω πια το γέλιο της στα τηλεφωνήματα αλλά… της έβαλα στο μυαλό αυτό που ήθελα…η Διαφθορά άρχισε….πιστεύω ότι στο μυαλό της θα παίξουν όλα όσα έχουμε ζήσει θα καταλάβει πράγματα που δεν είχε καταλάβει! Ελπίζω να έχω σύντομα τη συνέχεια…