Όσα δε φτάνει η Αλεπού...

Χάθηκα το ξέρω. Ήταν ένα δύσκολο Σαββατοκύριακο…. Από την «γνωστή» μετά το μήνυμα ούτε φωνή ούτε ακρόαση! Συναντηθήκαμε βέβαια…τυχαία…καλά το τυχαία στα Χανιά της Κρήτης δεν είναι καθόλου τυχαία. Τυχαίο είναι να βγεις και να ΜΗΝ συναντήσεις κάποιον! Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τελευταία φορά έγραψα Παρασκευή πρωί. Ομολογώ ότι η διάθεσή μου από τότε δεν άλλαξε και πολύ. Σήμερα νιώθω πιο ζωντανός! Παρασκευή μεσημέρι… σχολάω και βυθίζομαι στην αγκαλιά του Μορφέα… με ξυπνάει το τηλέφωνο…ήταν ο φίλος που κυκλοφορεί με τις Βελγίδες; Μου λέει κάτι για παραλία το βράδυ και φωτιά και κιθάρα κτλ. Του λέω μέσα, τηλεφωνώ στο Νίκο το κολλητό μου και το κλείνουμε. Το τηλέφωνο βουβό!! Δεν είχε πάρει. Και για να μη σας κρατάω και αγωνία…ούτε έχει πάρει μέχρι σήμερα…Λοιπόν πάμε το βράδυ στο Σταυρό (περιοχή Ακρωτηρίου 15 χιλιόμετρα από το κέντρο). Χάρηκα που ήμουν πάλι στα πάτρια εδάφη. Στο Σταυρό πέρασα όλα μου τα καλοκαίρια μέχρι και τα δεκαέξι μου χρόνια. Εκεί έχω κάνει όλες μου τις τρέλες. Πράγματα που τώρα ίσως φοβάμαι να κάνω….όπως λέει και το τραγούδι…. «τα πιο μεγάλα πράγματα…τα έκανα παιδί…». Κέφι υπήρχε. Ήταν μαζί μας και η αδελφή της Ελληνοβελγίδας…πολύ καλό κομμάτι, το φαί του Νίκου. Όταν ο κολλητός μου ο Νίκος έπιασε την κιθάρα… το κέφι μου έκανε περίπατο. Και δώσε «μοναξιά μου όλα», «οι παλιές αγάπες πάνε στο παράδεισο» και τραγούδια για να τη κόψεις άνετα τη φλέβα. Κάποια στιγμή με κατάλαβε…γυρνάει και μου λέει… να σταματήσω; Την παλεύεις; Έπρεπε να του εξήγησα ότι αυτή η μελαγχολία που νιώθω με κρατάει ζωντανό….και ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να βιώνουμε όλα μας τα συναισθήματα… σωπαίνει λίγο σκύβει το κεφάλι… βάζε τα δάχτυλα στη κιθάρα και λέει με σιγανή φωνή «ότι αξίζει πονάει… και είναι δύσκολο…» Αυτό ήταν…ίσως και να είχε καταλάβει…αλλά δεν είναι έτοιμος ακόμα… αλλά αυτή είναι μια ιστορία που θα πούμε μια άλλη φορά! Η ώρα ήταν 4 και εγώ δούλευα στις 6 και μισή. Σαν ξενέρωτος πια που έχω καταντήσει λόγο δουλειάς….αποχώρησα για να πάω για ύπνο. Το Σάββατο στη δουλειά πέρασε γρήγορα αν και ήμουν άυπνος. Όταν σχόλασα έπεσα για ύπνο. Κάποια στιγμή χτυπάει το κινητό…πετάγομαι….λέω μήπως; Μπααα σκέφτομαι….ήταν ο δάσκαλος χορού…ρωτούσε αν ήθελα να χορέψω το Σάββατο….όταν του είπα ναι παραξενεύτηκε….συνήθως τα Σάββατα αλήτευα και το ήξερε. Αλλά αλήτευα με αυτήν μιας και με τους φίλους μου λίγο πολύ ο καθένας είχε μια δουλειά ή μια γκόμενα ή μια άλλη παρέα να κουμαντάρει. Εκείνη τη μέρα δεν μπορούσε κανείς να βγούμε. Οι συμφοιτητές μου στους τόπους του για καλοκαίρι….ακόμα και η καλύτερη μου φίλη η Σοφία που την έχω διαφθείρει αρκετά για να με αντέχει έπρεπε να πάει στο σπίτι της για να δει τους γονείς της (είναι από το Πύργο Ηλίας αλλά επειδή δεν μπορεί χωρίς εμένα…δεν θα αφήσει ποτέ τα Χανιά.). Ο Κάκος είχε υπηρεσία και οι τετράδα μας, τα κολλητάρια μου. Ο ένας με γκόμενα, ο άλλος με γκόμενα, και ο άλλος με τη βελγίδα γκόμενα, κι εγώ…κανόνισα να χορεύω. Είμαι τόσο γκαντέμης όμως που πήγα στο ξενοδοχείο, έβαλα τη στολή μου γεμάτος όρεξη να βγάλω τη κακή ενέργεια…..και μας λέει ο υπεύθυνος… παιδιά συγγνώμη….έγινε κάποιο λάθος…άκυρη η βραδιά….Τουλάχιστον πληρωθήκαμε. Ένα ένα τα γεγονότα, έθαβαν τον διαφθορέα μέσα μου. Αν και το μυαλό είχε εγκαταλείψει οι ορέξεις του σώματος καλά κρατούσαν! Πήγα σπίτι και κοιμήθηκα από τις 11 και μισή. Μου βγήκε και όλη η κούραση οπότε…Κυριακή πρωί κανονίζω να πάω για φαγητό και μπάνιο με τον Κάκο. Περάσαμε καλά. Αφού φάγαμε το ψαράκι μας, πήγαμε για μπάνιο στο Ήλιος και Άμμος. Εκεί μαζεύονται όλοι οι Χανιώτες και μετράνε τους κοιλιακούς τους και όλες οι Χανιώτισσες και δείχνουν τους κώλους τους. Οι κώλοι καλοί ήταν…αν και το να βλέπεις διαφέρει από το να πιάνεις… «Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο…» δε λένε; Εκεί που κουνούσα τα ζάρια με μανία προσομοιώνοντας μια μαλακία…ήρθε….σταματάει από πάνω μου. Εγώ πολύ χαλαρός (δεν το έπαιζα, ήμουν) ανοίγω κουβέντα πως περνάτε κτλ. Αυτή; Λες και της είχα σκοτώσει την οικογένεια…με μούτρα, με λίγα λόγια και πολύ αμηχανία. Ούτε εγώ να της είχα ρίξει τη χυλόπιτα. Για λίγο νοστάλγησα το γέλιο της και το πόσο λάμπουν τα μάτια της όταν γελάει. Με ένα «τα λέμε» που της είπα….ξενέρωσα. Αυτό ήταν. Πήγε στο μπαρ και άρχισε να κουνιέται και να χασκογελάει με κάτι κότες. Αυτή τη γυναίκα ήθελα; Μια γκόμενα γεννημένη μέσα στο χρήμα και στη χλιδή, που γυρνάει μόνο στα Τρέντι μέρη για να κάνει πασαρέλα και να χτυπιέται… χωρίς στόχους και όνειρα….μόνο ταξίδια και ρούχα; Ξέρω τι σκέφτεστε. Ότι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Και έτσι να είναι. Πες ότι τα φτιάχναμε. Πόσο θα άντεχα μόνο τα ξένα τα μπαράκια και τα κλαμπ; Εντάξει πάω και σε αυτά….το αίμα μου όμως είναι Ελληνικό. Το ρε ματζόρε είναι στη φλέβες μου, όταν είμαι στη πίστα είμαι στο φυσικό μου χώρο. Είμαι ένα μορφωμένο σκυλί της νύχτας που στο αμάξι του ακούει ροκ…Το θέμα είναι ότι την ερωτεύτηκα για τις όμορφες στιγμές που πέρασα μαζί της. Θα ήταν ωραίο να είχα καταφέρει να τη διαφθείρω. Να την έκανα να τραγουδάει Διονησίου στο μπάνιο της…και ξέρετε και κάτι άλλο; Θα μπορούσα να επιμείνω…αλλά…..δεν μου βγαίνει άλλο.